gedichten

Ze lonkt naar hem

wellustig wiegt ze

met haar heupen,

haar tong glijdt

over haar lippen

een verlangende kreet

ze kust, bijt,

streelt hem

ze mompelt liefde

hij kreunt,

ze berijdt hem

terwijl hij opgaat in extase

schreeuwt hij haar naam.

1988 jr Baudine Mathilde Hiemstra

Onvermijdelijk,

ik accepteer mijn ziekte,

en alles wat die meebrengt

Na de patat en de frikandel 

kwam jij lieve Johran,

en daar tussendoor

maakte je vader het gezellig

met kaarsjes en mooie  muziek,

ik maakte me mooi voor jou.

Geboren ben je in de vroege ochtend

van 19 september 1991.

Na een flink aantal 

ferme weeën kwam jij

ter wereld en sindsdien 

sta jij in het middelpunt 

van ons leven.

Elfen zijn

mooie meisjes

en daarvan zijn

er niet zoveel.

Elf mag ik zeggen

maar twaalf met mij erbij.

Elfen

Een krijgsheer,

Deze man,

die een hoge functie

bekleedde in het leger,

die gewend was

bevelen te geven

en niet te krijgen,

bevindt zich in een

afhankelijke situatie.

Liggend in zijn bed

kijkt hij naar

zijn relikwieen,

meegenomen van

lange reizen uit

verre vreemde landen,

die zoveel herinnenring

met zich meedragen.

Het verleden breekt

zijn tijd.

Herinnering

aan zijn verloofde

die ooit heel

zacht fluisterde:

ik houd van jou,

net voordat ze

op een landmijn stapte.

Luister,

hij vertelt zijn verhaal.

Nu ik ouder word besef ik dat

mijn herinneringen belangrijker

zijn dan dat ik dacht.

Het zegt iets over mijn leven,

mijn geschiedenis,

over vervlogen tijden.

Soms met pijn of verlangen,

soms met weemoed.

Getekend, maar tevens gelukkig.

Uitzonderlijke beleving:

ik keek in de ogen van de dood

hij keek terug en waarachtig

een ogenblik lang

voelde ik oneindige liefde.

Met mijn rugzak op,

niet wetend met wie en

waar ik vanavoud slaap,

routes, uitrusting,

praten, stilte,

op een pleisterplaats

rusten, eten

en dan weer verder.

Mijn rugzak wordt steeds lichter.

Februari roert met zijn staart.

Maart doet wat hij wil.

In april leggen vogels een ei.

Normaal doen ze dat in mei.

Zullen we een beetje vrijen,

voelen, zoenen?

Bedaard en bedachtzaam zegt hij:

morgen misschien, nu ben ik te moe.

Weet jij waar dinges is

waarop die dinges altijd ligt

want ik moet dinges doen

en daar heb ik dinges echt voor nodig.

Of heb jij dinges gepakt om

dinges te doen, dan weet je vast

waar dinges moet zijn. 

In de lade, antwoordt Johran.

Mijn ervaringen hebben de wereld

een ander kleur gegeven.

Met zijn hand

op mijn arm

kijken wij beiden

verdwaald door het raam

naar de sneeuw.

Hij verbreekt de stilte

en merkt op:

je komt verder in de tijd

en dan wordt het later.

Als je de tijd

stil laat staan

dan blijf het gelijk

In mijn huis leeft een muis.

Niet zozeer dat wij samen leven,

maar toch.

Ik praat met hem op de bank,

en zeg dat hij niet mag 

poepen in mijn woonkamer,

mijn keuken,

en mijn douche.

Natuurlijk wel buiten in mijn tuin.

In ruil daarvoor geef ik hem

af en toe, wat kaas of worst.

Maar verder leven wij apart.

De muis en ik.

De wereld volgens Joor.

Gemaakt in het jaar 2000.