Reizen

De Bezetting en de Ondergang.

Herdenking!

'Doodstil bleef ik zitten, ik dufde bijna geen adem te halen '

Kamp Westerbork

De commandantswoning werd in oktober 1939 opgeleverd en is ongeveer 250 m2 groot. 

Kamp Westerbork

Business class!!!!!!

 De CN Toren!!!  tot het puntje hebben wij met een lift boven aan!!!

Hotel

Dat witte, dat is ons Hotel!!!

Op een boot naar Niagara Falls

We waren helemaal nat!!!!

Niagara Falls!!!!!!! Canada!!!!!

Niagara falls!!!!!!!!! In Canada!!!

Vrijheidsbeeld!!!

Guggenheim,  Whitney en het Times Square

Whitney Museum!

Whitney Museum

In het Whitney Museum was daar eenenal foto s!!!!!!

Zo mooi!!!!!!

Twee vierkanten, en het regende constant! De namen van de overledene staan op de memory's.

W.T.C

Het Nationale September 11/9/2001, Memorial & Museum gevestigd in het  World Trade Center, (W.T.C) en het Ground Zero Memorial. Het gedenkteken bestaat uit 2 weerspiegelt zwembaden in de voetsporen van de twin towers en een omzoomd met bomen.

New York, Time Square

 New York, Times Square, druk!!!!! en het gaat maar door, 24 uur per dag!!!

De kaart van de pelgrimsroute Santiago de Compostela.

Alleen wat ik verloren heb, is wat ik voor altijd bezit. Rachel

24 september 2008.

Morgen ga ik met mijn zus Bonny naar Barbadello in Spanje. Wij wandelen daar de pelgrimstocht Camino de Santiago de Compostela, de laatste 110 kilometer. We gaan voor de reis, niet voor het doel.

Ik ben klaar voor de reis!

Haar huishouden gaat licht en vrij. William Wordswordth

25 september 2008.

Van Amsterdam naar Madrid, van Madrid naar Santiago de Compostela.

Een lange reis, wachten op vliegvelden. Gelukkig red ik het zonder een toeval te krijgen. Een taxi brengt ons naar het begin van onze pelgrimsvoettocht. Ons eerste overnachting is Barbedello, een Spaans gehucht. Rond acht uur 's avonds komen wij aan in het pension. Als we daar binnen komen is het doodstil, alsof er geen andere pelgrims zijn. We zijn hongerig en maken de vrouw, die daar heel stilletjes rondsluipt, duidelijk dat we nog niet hebben gegeten. De vrouw wijst op haar horloge. We begrijpen er niets van. Dan komen plotseling allemaal pelgrims tevoorschijn als molletjes uit hun holen. Het blijkt dat het avondeten pas om half negen geserveerd wordt! Blij dat we op tijd zijn, nog wat onwennig om tussen de andere pelgrims te zitten, gaan we eten.

110 kilometer. 

26 september 2008.

Na een nacht goed slapen begonnen we aan onze eerste etappe van de pelgrimsvoettocht naar Santiago. De tocht begon vol met ongemak. Het lukte niet om de wandelstok uit te schuiven, mijn rugzak zat niet goed, tussen de middag hadden we honger maar konden nergens iets eten. Na negen kilometer hadden we het wel gezien; het was tijd om te stoppen. De eerste Albergue (is een herberg waar pelgrims vrijwel gratis kunnen overnachten) die we tegen kwamen was Xunta in Ferreiros. Hier ontmoetten wij ook een Nederlands echtpaar, Rein en Alys. Het was een leuk contact en we bleven eten en slapen. Nou ja, slapen zonder dekens, zonder slaapzak, alleen een lakenzak die we hadden meegenomen. Een Nederlandse vrouw die ook Spaans sprak, wist voor ons nog een  dekentje ritselen. Ik kreeg van een Canadees, die naast me lag, een warme trui en verder hadden we al onze kleding aan. 's Nachts werd het koud! Ik verlangde om tegen een warm lichaam aan te liggen.

101 kilometer. 

En in mijn hart roert zich zeurend zeer om lang vergeten jongens, die nooit weer 's nachts met een kreet zich omdraaien naar mij. Edna St. Vincent Millay

27 september 2008.

De volgende dag liepen we via Portomarín naar Gonzar. Vlak voor Portmarín was een gevaarlijke hoge brug waar ik met knikkende knieën overheen liep. Alweer hadden we niet voldoende water bij ons. Het was heet, we hadden dorst en we liepen noodgedwongen in de zon. Eindelijk belandden wij in het gehucht Gonzar. Het plaatsje zelf was klein en oud, maar sfeervol. Smalle straatjes leidden ons naar het hotel wat in schril contrast stond met de rest van het gehuchtje. Het was een zeer modern hotel! Fijne matrassen, wasmachine, droger en internet waar ik meteen gebruik van maakte om het thuisfront te informeren dat alles goed ging. We sliepen die nacht uitstekend.

85 kilometer. 

De pelgrim hoeft niet te verdwalen als hij maar de gele pijlen volgt.

28 en 29 september 2008. 

We stonden vroeg op. De vorige avond hadden we afgesproken om naar Palas de Rei te lopen. Het plan was om daar twee nachten te blijven. Na het ontbijt werd zowel drinken als snoepgoed gekocht. Een nieuwe pelgrimsdag begon. Het was erg mooi onderweg! 's Ochtends zagen we de opkomende zon en langzaam verdween de kou uit de lucht. Al snel deden we onze jas uit, en daarna de truien, tot we uiteindelijk in onze t-shirts wandelden. Onderweg liepen door prachtige eucalyptusbossen. Van een pelgrim kreeg ik een paar eucalyptus-zaadjes. Palas de Rei was een mooi plaatsje, heerlijk eten en een prachtig centrum. De volgende dag gingen we even winkelen.

68 kilometer.

Ja, ik duizel, vol verwachting tol ik rond. Shakespeare

30 september en

1 oktober 2008.

Ons plan was om naar Leboreiro te gaan maar wij belandden uiteindelijk in Melide. Wij waren uitgeput maar het uitzicht om twee dagen in Melide te verblijven was een extra stimulans om even door te zetten. De wandeling was werkelijk fantastisch! Het was een imposante maar zware wandeling. Nog meer eucalyptusbomen. Na even zoeken in Melide vonden wij een mooi hotel, La Pousada waar we helaas maar één nacht konden blijven. Wij hebben de volgende dag een andere hotel gevonden. In dit hotel, Xaneira, ontmoetten wij Ton en Jan. Daar aten we mee en wisselden bijzondere ervaringen uit. 

53 kilometer.

Zij denkt: maar hoe zie ik er echt uit? Dat weet ik niet, niet echt, echt niet. Randell Jarrell

2 oktober 2008.

De pelgrimsroute ging verder naar Aruza,

een hele zware, niet leuke tocht. De route was in mijn

wandelgids

geclassificeerd

met twee schoentjes (de schoentjes geven de zwaarte van de etappe aan), maar het had wel met vier schoentjes beoordeeld kunnen worden. Wij waren blij met het gehuchtje wat we tegen kwamen. Ribadiso da Baixo was zo verrassend mooi en stil. Het was een weldaad voor onze voeten, de rugzak even af, uitstrekken en voor de laatste twee kilometer nog wat moed indrinken en eten. Aruza zelf was geen mooie stad. We moesten langs een hoofdweg lopen om er te komen. Nadat wij hadden ingecheckt in een hotel gingen we er op uit om een eetcafé te zoeken. Het diner voor een pelgrim was goedkoop en erg lekker. Een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje, wat bijv. een danoontje was, kostte acht euro.

39 kilometer.

Eeuwig en oneindig, onnoembaar, gaat het terug daar waar niets en alles is. Tao Te Tjing

3 oktober 2008.

Beide sliepen we slecht en tot overmaat van ramp kregen we geen ontbijt. Met moeite wist ik nog een glas jus d' orange te bemachtigen voor mijn medicijnen. Toen de rugzakken op en zoeken naar een plek om te ontbijten. Na het ontbijt gingen we naar Pedrouza.  Onderweg kwamen we de gedenksteen van Guillermo Watt tegen, de pelgrim die daar omgekomen is op slechts 35 kilometer van Santiago de Compostela. Een paar schoenen van hem dienden als herdenking, geplaatst in een nis. Uit respect  legden wij, net als vele andere pelgrims, een steentje neer. Ook deze tocht was afwisselend leuk en zwaar. We moesten op de vluchtstrook van de rijksweg lopen om in Pedrouza te komen.

20 kilometer.

Wanneer je oud en grijs en slaperig bij het haardvuur knikkebolt, droom er dan van hoe zacht je blik ooit was, hoe schaduwdiep je ogen. Yeats

Labacolla

4 en 5 oktober 2008.

Van Pedrouza naar Labacolla. Het einde van de pelgrimstocht naderde.  Ik was aan het denken welke inzichten ik tijdens deze reis had gekregen. Wat mij vooral was opgevallen tijdens de ontmoetingen was de behulpzaamheid van andere pelgrims, het leek wel of ze geen haast hadden om in Santiago de Compostela aan te komen. Ik zat ook te dralen en was blij dat we besloten om nog een dag langer in Labacolla te blijven.

Contemplatie: 

Wacht eens even, is het echt, wacht eens even, is het echt, dit leven dat ik leef? Pawnee gedicht.

Het was een mooie route. Over onverharde wegen en nieuwe voetpaden liepen we langs het vliegveld. Uiteindelijk kwamen we in Labacolla aan.

10 kilometer.

Wees een lichtpuntje, een onverwachte vreugde. Rachel

6 oktober 2008

We ontmoetten een Canadees, afkomstig uit Joure. Voor twee Friezinnen was dat natuurlijk prachtig, efkes Frysk prate!

Na 2 dagen Labacolla waren we voldoende uitgerust om de laatste etappe te lopen. Het was één lange weg maar niet zo zwaar.  Onderweg stopten we bij het monument, geplaatst na het bezoek van Paus Johannes Paulus de II in 1992.

Toen wij de Puerto del Camina, de oude binnenstad betraden wilde ik eerst naar de kathedraal.  Ik viel stil van verwondering, zo groot en zo overweldigend mooi.

Binnenin de kathedraal bevindt zich een gewelfboog waar Christus staat met de evangelisten, beschermd door 24 ouderlingen van het Laatste Oordeel. Al eeuwenlang leggen pelgrims, bij het bereiken van het altaar, hun hand op het middenzuiltje zodat er nu 5 gleuven zijn ontstaan.

Wij legden onze handen er ook op. 

Na een tijd ronddwalen in en buiten de kathedraal, voelden we onze vermoeidheid in alle hevigheid, dus gingen we snel op zoek naar een hotel. Dit werd hotel Pico Sacra.

Kathedraal Santiago de Compostela

Oktober 2008.

Ik heb twee dagen in en om de kathedraal gedwaald. Eerst was ik overweldigd door de pracht en praal, maar toen realiseerde ik me dat ik daarvoor niet deze pelgrimstocht had gemaakt. Wat ik me voorgenomen had was dat de reis het doel zou zijn. Ik ben mensen tegen gekomen die nauwelijks meer hadden dan hun kledij, een rugzak en hun versleten schoenen. Gedenkwaardige ontmoetingen met ontbaatzuchtige, spirituele mensen zoals Jan die we opnieuw tegenkwamen in de kathedraal en hij zijn verhaal aan ons vertelde. Wandelend door een betoverend mooi landschap, met oude gehuchtjes, dorpjes en steden, die als pleisterplaats dienden.

Onderweg kregen wij stempels op onze pelgrimpaspoorten. Bij het pelgrimsbureau van Santiago de Compostela haalden we, op vertoon van die stempels, ons certificaat waar pelgrims om religieuze of spirituele motieven, tenminste de laatste 100 km te voet hadden afgelegd.

Buen Camino!

Ithaka

Als je op je tocht naar Ithaka vertrekt

smeek dat je weg heel lang mag zijn

vol avonturen, vol ervaring

De Laestrygonen en de Cyclopen

en toornige Poseidon moet je niet vrezen

zulke wezens zul je nooit vinden op je weg,

als je denken hoog blijft, als een uitgelezen

bewogenheid je lichaam en je geest bezielt.

De Laestrygonen en de Cyclopen,

de woeste Poseidon zul je niet ontmoeten,

als je ze niet met je meedraagt in je ziel,

als je ziel ze niet voor je plaatst.

Smeek dat je weg heel lang mag zijn.

Dat er vele zomerse morgens zullen zijn

waarop je, met wat een voldoening, wat een vreugde

zult binnengaan in voor het eerst aanschouwende havens;

en dat je moogt vertoeven in phoenicische stapelplaatsten,

en daar goede waren kopen kunt,

parelmoer en koralen, amber en ebbehout,

en zinnestrelende parfums van elke soort,

zo overvloedig als je kunt zinnestrelende parfums;

en dat je naar veel steden in Egypte gaan moogt

om te leren en te leren van de wijzen.

Houd altijd Ithaka in je gedachten.

Daar aan te komen dat is je bestemming.

Maar overhaast de reis volstrekt niet.

Beter dat die vele jaren duren zal,

en dat je, oud al, landen zult op het eiland,

rijk met alles wat je onderweg hebt gewonnen,

niet verwachtend dat Ithaka je rijkdom geven zal.

Ithaka gaf je de mooie reis.

Zonder dat eiland was je niet op weg gegaan.

Verder heeft het je niets meer te geven.

En als je het armelijk vindt, Ithaka misleidde je niet.

Zo wijs als je bent geworden, met zoveel ervaring,

zul je al begrepen hebben wat Ithaka's betekenen.

Konstantinos P. Kaváfis 

Mijn pelgrimspaspoort vol met stempels

Met het pelgrimspaspoort kregen we korting op het pelgrimsmenu en een gratis slaapplaats in een Albergues. 

Mijn certificaat. Niet de reden waarom we een stuk van die tocht liepen, maar wel heel leuk om hem te krijgen.

What am I? I am very much alone.

Wij ( Johran en ik) zijn in Auschwitz en Birkenau (Polen) geweest.

Ik ben al zo vaak begonnen met het schrijven van onze ervaringen, maar het gaat niet. Elk woord vervaagd bij hoe het werkelijk is geweest.

Oslo, het Operahuset

Wie had ooit verwacht dat ik met Johran naar Noorwegen zou gaan! Ik wou, al jaren lang die reis maken. Het is gebeurd! Nu zit ik achter de labtop vol met herinneringen en foto’s die ik van plan ben te delen met jullie. Maar eerst wil ik hem eeuwig bedanken dat hij zo fantastische was en elke keer als ik niet lekker was, hij stopte en mijn hand vastpakte. Het is een geweldige zoon!

even een hapje eten

En toen gingen we op reis! Eerst naar Hirtshals, ligt in Noord Jutland, Denemarken, en toen met de boot naar Stavanger in Noorwegen.

Zo heb je in iedergeval het gevoel dat je naar buiten kan kijken ; )

Met de fjordline vaarden we naar Stanvanger. Ik was een beetje zeeziek ; ) .

houten planken!!!

Van Stanvanger naar Bergen toe gereden. Daar eenmaal aangekomen, meteen ingecheckt in het hotel Scandic Neptun. Een mooi hotel, heerlijk ontbijten!

De eerste dag: verkennen in Bergen. Tis zo mooi! Kleine huizen, uit hout opgebouwd en meestal rood, groen en beige.

Een drijvende brug

Het plensde die dag! We besloten om een fjordentrip te maken. Maar het ging alleen harder regen. Wel hebben we mooie fjorden gezien en ook een drijvende brug.

'De schreeuw'

De middag brengen we door in het museum Kode. Grieg, Piccaso, Munch, bekend met de ‘Schreeuw’.

Het is gek om het stadje van bovenaf te zien, ongelooflijk!!!

Hoezee!!! Het is zonnig, mooi weer. We besluiten om met de Flobanen omhoog te gaan en de stad van bovenaf te zien.

Fjord

We gaan naar Oslo toe! Daar ben ik nog nooit geweest.

Het was een weg met allemaal tunnels. Uiteindelijk stonden voor de langste (25 km) tunnel. En het was niet te geloven maar daar was brand in geweest, we konden dus niet verder. We moesten terug en een alternatieve route bedenken. En toen kregen we Noorwegen écht te zien. Fjorden, bergen, sneeuw, watervallen, huisjes waarvan de daken met gras bedekt was. Je kunt het niet bevatten, zo mooi!

Een fjord is een bepaald type inham in een kust, gekenmerkt door steile wanden, die door gletsjerwerking zijn uitgesleten.

het hotel

We logeerden in hotel Radisson Blu. Wat een mooi hotel was dat! Eén ding: de douche zat in het bad. Dus voor mij moeilijk om er weer uit te komen. Johran hielp mij. Wat komisch was dat zijn auto door personeel werd geparkeerd!!! We zagen door het raam van onze hotelkamer hoe de Hyundai i10 door een jongen werd gereden naar de parkeergarage!

veel glas!

Veel wit marmer! Veel glas! Mooie binnenruimte! Het ligt aan een prachtige baai! En het was ongelooflijk mooi!!! Een paar foto’s. 

We vaarden met een cruiseschip van Oslo naar Kopenhagen en het was wonderschoon. Vooral de zonondergang!!!

De kleine zeemeermin

De kleine Zeemeermin is een wereldberoemd standbeeld en stelt de hoofdpersoon voor in het gelijknamige sprookje van Hans Christian Andersen.

Deze laatste dag in Kopenhagen

We kochten deze laatste dag souvenirtjes.

Nederlandse Ambassade

Nederlandse ambassade, kan je wel zien door al die fietsen. ; )

De langste brug!

En dan gaan we terug van Kopenhagen, Denemarken naar Beetsterzwaag in ons eigen Friesland.